نیمه شب آواره و بی حس وحال        درسرم سودای جامی بی زبان

پرسه ای آغاز کردیم در خیال           دل به یاد آورد ایام وصال

        از جدایی یک دو سالی می گذشت         یک دو سال از عمر رفت و بر نگشت

دل به یاد اورد اول بار را                خاطرات اولین دیدار را

آن نظر بازی،آن اسرار                  آن دوچشم مست،آهو وار را

همچو رازی مبهم و سر بسته بود             چون من از تکرار اوهم خسته بود

آمد و هم آشیان شد بامن او              هم نشین و هم زبان شد بامن او

خسته جان بودم که جان شد بامن او      ناتوان بودو توان شد بامن او

دامنش شد خوابگاه خستگی          این چنین آغاز شد دل بستگی

وای از آن شب زنده داری تا سحر            وای از آن عمری که با او شد به سر

مست او بودم ز دنیا بی خبر               دم به دم این عشق میشد بیشتر

آمد و در خلوتم دم ساز شد                     گفتوگوها بین ما اغاز شد

گفتمش در عشق پا برجاست دل               گر گشایی چشم دل زیباست دل

دل ز عشق روی تو حیران شده              در پی عشق تو سر گردان شده

گفت:در عشقت وفا دارم بدان             من تو را بس دوست میدارم بدان

شوق وصلت را به سر دارم بدان                  چون تویی محمور حمارم بدان

باتو شادی میشود غمهای من                   با تو زیبا میشود فردای من

گفتمش عشقت ز دل افزون شده               دل به جادوی رخت افسون شده

جز تو هر یادی به دل مدفون شده              عالم از زیباییت مجنون شده

بر لبم بگذاشت لب یعنی خموش            طعم بوسه ازسرم برد عقل وهوش

درسرم جز عشق او سودا نبود              بهر کس جز او در این دل جا نبود

دیده جز بر روی او بینا نبود                   همچو عشق من هیچ گل زیبا نبود

خوبی او شهره ی افاق بود                در نجابت در نکوهی پاک بود

روزگار اما وفا با ما نداشت                طاقت خشبختی مارا نداشت

پیش پای عشق ما سنگی گذاشت              بی گمان از مرگ ما پروا نداشت

آخر این قصه هجران بود و بس            حسرت و رنج فراوان بود و بس

بر سر پیمان خود محکم نبود             سهم من از عشق جز ماتم نبود

با من دیوانه پیمان ساده بست               ساده ام آن عهد و پیمان را شکست

بی خبر پیمان یاری را شکست               این خبر ناگاه پشتم را شکست

آن کبوتر عاقبت از بند رفت              رفت و با دلدار دیگر عهد بست

با که گویم اوکه هم خونه من است              خصم جان و تشنه خون من است

بخت بد بین وصل او قسمت نشد              این گدا مشمول آن رحمت نشد

آن طلا حاصل به این قیمت نشد...

عاشقان را خوش دلی تقدیر نیست                  با چنین تقدیر بد تدبیر نیست

از غمش با دود و دم همدم شدم             باده نوش غصه او من شدم

مست و مخمور و خراب از غم شدم             ذره ذره آب گشتم کم شدم

آخر آتش زد دل دیوانه را                 سوخت بی پروا پر پروانه را

عشق من از من گذشتی خوش گذر                بعد از این حتی تو اسمم را نبر

خاطراتم را تو بیرون کن ز سر               دیشب از کف رفت فردا را نگر

آخر این یک بار از من بشنو پند                بر من و بر روزگارم دل مبند

عاشقی را دیر فهمیدی چه سود؟              عشق دیرین گسسته تار و پود

گرچه آب رفته باز اید به رود                ماهی بیچاره اما مرده است

بعد از این هم آشیانت هرکس است                باش با او یاد تو ما را بس است...